Met de overname van de uitvaartonderneming, waar ik per half januari officieel de nieuwe eigenaar ben, begint een nieuw hoofdstuk in mijn professionele leven. Als architect ben ik jarenlang actief met het behoud van kerken en kloosters die op de rand van verkoop staan, maar door de overname van deze uitvaartonderneming ben ik me meer bewust geworden van de kracht die het uitvaartvak biedt in het creëren van betekenisvolle rituelen en herinneringen voor nabestaanden.
Wat misschien niet meteen voor de hand ligt, is dat het vak van architect en het uitvaartvak op verrassende manieren met elkaar verbonden kunnen zijn. Beide vakgebieden hebben immers gemeen dat ze zich richten op transformatie, verbinding en het bewaren van betekenis in een veranderende wereld.
De gelijkenis tussen architectuur en uitvaart
Als architect ben ik altijd gefascineerd door de manier waarop gebouwen door de tijd heen worden gebruikt en hoe ze ons verbonden houden met het verleden. Kerken en kloosters zijn meer dan alleen stenen structuren; ze zijn fysieke getuigen van de gemeenschap en cultuur waar ze deel van uitmaken. Het behoud van deze gebouwen betekent voor mij dat we niet alleen het verleden bewaren, maar ook de mogelijkheid creëren voor een nieuw begin. Het geven van een nieuwe functie aan deze gebouwen zonder hun erfgoed te verliezen, zorgt voor een levendige band met het verleden terwijl we ruimte maken voor de toekomst.
Hetzelfde geldt voor het uitvaartvak. Het moment van afscheid is een van de meest ingrijpende transities in het leven van een mens, en het vraagt om een balans tussen respect voor het verleden en ruimte voor nieuwe rituelen die betekenis geven aan het afscheid. Het uitvaartvak biedt de mogelijkheid om niet alleen een einde te markeren, maar ook om het begin van een nieuw soort herinnering en verbinding te creëren. Zo zoals ik als architect een oud gebouw nieuw leven kan inblazen, kan ik in mijn nieuwe rol als eigenaar van een uitvaartonderneming ook bijdragen aan het creëren van een nieuwe vorm van afscheid die zowel respectvol als persoonlijk is.
Duurzaamheid en de zorg voor de erfenis
Duurzaamheid speelt een grote rol in mijn werk als architect. Het behoud van gebouwen die anders verloren zouden gaan, vraagt om een visie op lange termijn en respect voor het erfgoed van de samenleving. Dezelfde visie kan ik toepassen in het uitvaartvak. In plaats van het standaard afscheid, dat vaak strak is vormgegeven en weinig ruimte biedt voor persoonlijke invulling, wil ik de mogelijkheid creëren voor een afscheid dat net zo uniek is als het leven van de overledene. Het doel is niet alleen om het moment van afscheid betekenis te geven, maar ook om het te integreren in het grotere geheel van het leven. Net zoals het behouden van een kerk of klooster voorkomt dat we onnodig cultuur verliezen, kan het uitvaartvak een manier zijn om de herinnering aan de overledene te bewaren op een wijze die duurzaam en toekomstgericht is.
Het creëren van herinneringen en ruimte voor rouw
Wat ik in mijn werk als architect steeds heb geleerd, is dat de kracht van een ruimte niet alleen zit in het fysieke gebouw, maar in de ervaringen die we erin delen. Kerken en kloosters zijn immers vaak plekken waar mensen niet alleen komen om te bidden of te bezinnen, maar ook om gemeenschap te ervaren. Ditzelfde principe geldt voor het uitvaartvak. De ruimte waarin een afscheid plaatsvindt, kan een belangrijke rol spelen in het verwerken van verlies. Het creëren van een omgeving die rust, herinnering en ruimte biedt voor rouw, is essentieel voor het welzijn van de nabestaanden.
Een uitvaart kan dan ook worden gezien als een soort transformatie van ruimte: van een moment van intens verdriet naar een moment van reflectie, herinnering en acceptatie. Dit betekent niet dat we de verdrietige gebeurtenis moeten ontkennen, maar dat we ruimte bieden voor de gevoelens van de nabestaanden en hen de mogelijkheid geven om hun eigen herinneringen te creëren. Zo kan het afscheid een ritueel worden dat niet alleen het leven van de overledene respecteert, maar ook ruimte biedt voor de rouw van de nabestaanden. Dit is een vergelijkbare benadering die ik toepas in mijn werk als architect, waar de functie van een gebouw wordt herzien en heringericht om het meer in overeenstemming te brengen met de behoeften van de huidige gebruikers.
Een toekomstgerichte visie
Met mijn achtergrond als architect wil ik in mijn nieuwe rol als eigenaar van de uitvaartonderneming dezelfde aanpak hanteren: het bieden van ruimte voor het oude, maar tegelijkertijd ruimte creëren voor de toekomst. Dit betekent dat ik de mogelijkheid wil bieden om persoonlijke, unieke uitvaartrituelen te creëren die passen bij het leven van de overledene, maar ook het belang van herinnering en gemeenschap benadrukken. Net zoals bij de transformatie van een kerk of klooster, wil ik niet alleen een eindpunt markeren, maar ook een nieuw begin creëren – voor de overledene en voor de nabestaanden.
Door deze twee vakgebieden met elkaar te verbinden, kan ik bijdragen aan een breder gesprek over hoe we omgaan met afscheid, verlies en transformatie. Het uitvaartvak heeft meer te bieden dan alleen het fysieke proces van afscheid nemen; het biedt de kans om herinneringen te bewaren en het leven van de overledene te eren op een manier die zowel persoonlijk als tijdloos is. Zo ontstaat er niet alleen een afscheid, maar ook een nieuw begin – voor iedereen die ermee te maken heeft.
Met deze nieuwe stap hoop ik niet alleen mijn eigen visie op het uitvaartvak vorm te geven, maar ook de gemeenschap die ik van dienst ben, te helpen bij het vinden van betekenis in een van de meest intieme en ingrijpende momenten van het leven.
