Geen kraaien
Wat mooi als dat gebeurt. En wat mooi dàt dat gebeurt. Mede namens moeder vraagt de zoon mij: “Wouter, als het zover is dat moeder komt te overlijden, wil jìj ons dan begeleiden?”
Van de kinderen ken ik alleen deze oudste zoon zeer goed, wij zijn echte vrienden . Zijn vader heb ik nooit gekend en zijn moeder een beetje. Na enkele maanden kwam haar dood als een verlossing. De familie was eensgezind en zeer overtuigd in de basisgedachte dat “we alleen Wouter over de vloer willen en de rest doen we zelf.” En dat is gelukt. Wassen, verzorgen, kleden, op bed opbaren en later in de kist leggen en deze sluiten, daar hoeven helemaal geen ‘zwarte jassen’ bij omdat dat niet past in het idee van de kinderen en kleinkinderen. Zij droegen haar zelf letterlijk op hun schouder de kerk uit en ook op de begraafplaats en ze konden de kist ook zelf op het graf zetten. De familie heeft hard gewerkt en mag werkelijk trots zijn op hun moeder, maar ook op al die uitingen van hun betrokkenheid op haar, tot en met het herdenkingsboekje toe.