Begin zonder eind

Ons leven is toch een bijzonder fenomeen: met elkaar weten we heel, heel erg veel, maar ook een heleboel nog niet. We kunnen van alles, maar lang niet alles. We voelen ons nu eens heel wat en dan weer weten we ons geen raad. Bijvoorbeeld na het overlijden van een dierbare, als de direkte belangstelling en mee-levens zijn afgenomen en de mensen om je heen weer in hun eigen ritme zitten. De mist is een beetje opgetrokken en dan pas wordt helder hoe leeg en groot die lege plek is. Wat kan het mooi en bijzonder zijn om juist dàn aan een herdenkingsbijeenkomst te werken, bijvoorbeeld precies één jaar na dato. Rouwen kent wel een begin, maar geen einde...